Beschrijving
Gerben Solleveld, de enthousiaste auteur van dit boek, is een fanatiek hardloper. Hij heeft een persoonlijk record van 2:38:04 op de marathon en hij ging met Hardlopen in Zuid-Afrika mee naar de loeizware 90 kilometer lange Comrades Marathon die hij in 7 uur en 56 minuten afraffelde. Geen stilzitter dus.
Maar hij heeft een waarschuwing, ook iedere keer weer aan zichzelf. Gerben waarschuwt om op te passen met hardlopen. Want hij is dan als hardloper wel geen stilzitter, maar hij was dat wel in het dagelijks leven. Je snapt het wel: een kantoorbaan. Alleen een kantoorbaan en 100 kilometer hardlopen per week gaan niet altijd samen. Ofwel, Gerben heeft met vallen en opstaan ontdekt dat hij, zoals hij het zelf zegt, een moderne hardloper is. Die verdienen een andere aanpak dan hardlopers van vroeger.
En troost je, zijn aanstekelijke en enthousiaste verhalen ontmoedigen je zeker niet om te gaan hardlopen!
Hieronder een kort fragment uit zijn boek, van de Comrades Marathon:
‘Het is halfacht, de zon staat nog zo laag aan de hemel dat die de lopende lichamen voorziet van een prachtige gouden ochtendgloed, maar de braailuchten zijn inmiddels talloos. Met het naderen van Camperdown neemt het publiek met de meter toe. Tussen alle stimulerende en oppeppende boodschappen door legt menigeen op dit tijdstip al een steak of speklap op het rooster. De rookwalmen prikken in de neus en waar ik normaal, ook als bijna-geheelonthouder, zin krijg in een lekker stuk vlees, geeft het nu een gevoel van antipathie. Gezien het feit dat ik zou willen maar simpelweg niet kan of mag stoppen om een uurtje neer te zakken bij een lokale Zuid-Afrikaan en mezelf tegoed te doen aan een sparerib, probeer ik de lucht zo min mogelijk op te snuiven en het fenomeen braaien in mijn hoofd te blokkeren. Wat op dit tijdstip meer hoop geeft, is dat ik in de gouden gloed van
de zon een oranje bolwerk waarneem. Die supporters staan op een perfecte plek, precies op het laagste punt tussen een afdaling en een beklimming in, zodat we elkaar al van verre kunnen zien. Dat maakt me blij, ik verhoog spontaan licht m’n tempo.’
